Па-за часам
Автор: Марина Михалюк
Сталяе смагу водар навальніц,
Жаданнямі ўздымаюся да зораў.
Іржаўчына злятае ад званніц,
Згасае неаб'езджаны мой нораў.
Імкнуся праз стагоддзі ўдалячынь,
Шукаючы нібыта паратунку,
І адчуваю пах старых вяргінь,
Што, быццам я, у пошуках прытулку.
Кляновым лісцем заірдзее ўсход,
Як самародак, выкаціцца сонца.
Міне ў ваду вякоў наступны год,
І зноўку час пацягнецца бясконца.
Схаваемся ў труну, як знічкі, мы,
Бары нам памахаюць развітальна.
Зноў родныя абмыюцца слязьмі,
Ім насып пазірне ўслед сакральна.
Кашуляю агіды ці тугі
Нас апрануць, пазбаўленых Радзімы?
Там, па-за часам, лёсу сэнс другі
Адкрыецца: хто нашы пабрацімы...
https://www.holypoem.com/1792
@holypoem
